Dit is mijn verhaal over de geboorte van Maas, ons tweede kindje.
Ik deel dit verhaal om je te inspireren regie te nemen in jouw bevalling. Bereid je voor op de manier die bij jou past, hoe dit dan ook is. Laat je informeren, volg jouw gevoel en werk samen met de professionals.
Ik wens je een positieve bevalervaring.
Voorbereiding
De bevalling van onze dochter Suus was bepalend voor de voorbereiding op mijn tweede bevalling. Ik hoopte toentertijd op een natuurlijke, vaginale thuisbevalling. Hoewel die ook zo startte, vervolgde de bevalling in het ziekenhuis met weeënopwekkers en uiteindelijk een keizersnede. Suus werd op 41+6 weken met een gewicht van 4950 gram geboren.
Gedurende de bevalling had ik het gevoel van protocol naar protocol te rollen. Ik voelde me machteloos. Voor iemand die graag autonomie en controle heeft, is dit moeilijk te verwerken.
Toen ik in augustus 2024 ik opnieuw zwanger raakte, voelde ik naast blijdschap ook de motivatie om de komende bevalling fijner te laten verlopen. Ondanks de geldende medische indicatie, streefde ik opnieuw naar een zo natuurlijk mogelijke bevalling. Ik hoopte een Vaginal Birth After Cesarean (VBAC). En nog belangrijker: ik wilde constant zelf de regie houden.
Ik verdiepte me in alle thema’s die bij ons aan de orde zijn. Ik raadpleeg betrouwbare bronnen, maar uiteraard spreek ik hierover ook met de verloskundigen van ZOË, de gynaecologen van het Reinier de Graaf Gastheid (RdGG) in Delft en een verloskundig coach.
Samen met ZOË en het RdGG maken we een bevalplan dat volledig bij ons past. We voelen ons echt gehoord. Zo spreken we af dat de eerstelijns verloskundige de bevalling gaat begeleiden, ondanks de medische indicatie. Een klinisch verloskundige zullen de hartslag van de baby monitoren met een CTG. Als ingegrepen moet worden, bijvoorbeeld vanwege een baarmoederscheur, draagt ZOË mij volledig over aan het RdGG.
De start
We wachten een spontane bevalling af. Als dit tot 42 weken niet gebeurt, staat op dat moment een keizersnede gepland. Om dat laatste te voorkomen, zet ik alle alternatieve manieren in om de bevalling te stimuleren: acupunctuur, yogaoefeningen, framboosbladthee, prenataal kolven en de rest van de lange lijst die je op internet kunt vinden.
Deze acties wisselden af met moxatherapie, Spinning Babies oefeningen en een versie uitgevoerd door de gynaecoloog. Onze kleine draaikont verandert namelijk tot 40+1 weken nog regelmatig af tussen hoofdligging en stuitligging. Gelukkig hoeft ons plan op basis van deze instabiele ligging niet aangepast te worden. We mogen blijven afwachten.
Op vrijdag 16 mei om 10:30, met 41 weken, besluit ik samen met ZOË een extra stimulatie in te zetten. We gaan strippen. Uit het feit dat dit mogelijk was, blijkt dat mijn lichaam zich al aan het klaar maken was voor de bevalling.
Als ik thuiskom verlies ik scheutjes vocht. Het volume neemt steeds toe. Is dit vruchtwater? Ik bel de praktijk en verloskundige Kim komt onze kant op. Om 12:50 bevestigt zij dat mijn vliezen gebroken zijn en dat ik 2-3 cm ontsluiting heb. Yes! Ik ga bevallen! Ik ben zo blij dat de bevalling door dit kleine zetje is gestart. Tegelijkertijd vind ik het spannend hoe de komende uren gaan verlopen.
We mogen thuis het beloop afwachten. In de tussentijd brengt mijn man Nick de logeertas van Suus bij mijn ouders. Daar was ze die vrijdagochtend toevallig al aan het spelen.
Ontsluiten
Onze lieve schoonmaakster heeft aangeboden ons huis schoon te maken wanneer we in het ziekenhuis zijn. Dat aanbod slaan we natuurlijk niet af. Ook als dat betekent dat ik op dit moment het huis schoonmaakklaar moet opruimen.
Rond 15:00 vind ik het mooi geweest. De krampen in mijn buik, die vanaf 13:00 langzaam toenemen, vragen nu wel erg veel aandacht. Ik besluit nog even in bed te liggen. Als deze bevalling net als de vorige 22,5 uur duurt, kan ik beter nu wat extra energie op doen. Ook Nick doet nog even een dutje.
Na een uur geef ik het op. Met deze weeën kan ik echt niet in slaap vallen. Ik ga beneden op een fitnessbal weeën opvangen en timen. Die blijken gelijk al 45 seconden te duren met 1.30 tot 2.00 minuten ertussen. Okee! Lekker bezig! =) En tegelijkertijd: oja, zo ellendig voelen die weeën… Moet ik dit opnieuw zoveel uur doorstaan?!
Om 17:15 komt Nick volledig uitgerust kijken hoe het gaat. We besluiten ZOË te bellen vanwege de consistentie van de weeën. Even later komt Kim nog eens langs. Blijkbaar heb ik nu 5 cm ontsluiting. Die heb ik toch mooi lekker thuis in mijn eigen omgeving voor elkaar gekregen! Maar nu is het toch tijd om ons klaar te maken voor het vertrek naar Delft.
Even na 19:00 installeren we ons in een verloskamer met bad. We maken het fijn met gedimde lichten en een ontspannen muziekje. Tegelijkertijd word ik aan de CTG gelegd. Ik merk dat ik het met gepraat, geregel en gefrunnik aan mijn lijf moeilijk vind om de weeën op te vangen. Als alles gereed is, kan ik me weer fijn focussen op mezelf. Zo voel ik welke houdingen op dat moment het beste voor mij werken.
Om 20:30 zit ik op een ontsluiting van 8 cm. Ik ben er bijna! De laatste centimeters volbreng ik in bad. De weeën zijn inmiddels hevig aanwezig. Dus wat verlichting in het bad kan ik nu gebruiken.
Er beginnen wat problemen te ontstaan met de registratie van de hartslag van de baby. Van tevoren heb ik in zo’n geval een schedelelektrode overwogen. Het grote voordeel is dat ik mijn bewegingsvrijheid kan behouden. Wat een meevaller dat deze in bad geplaatst kan worden!
Ondertussen kan ik de weeën heel prima hebben. Ik geef me zelfs een beetje over aan de vermoeidheid die ik begin te voelen. Helpt het bad zó goed of… nemen de weeën af? Kim geeft aan dat het er wel heel relax uit ziet. Maar we hebben actie nodig om een kind op de wereld te zetten. Tja, goed punt. Ik weet als geen ander dat een kind niet “vanzelf” geboren wordt. Dus kom ik om 21:45 uit bad om de hulp van de zwaartekracht te krijgen.
Een uur later heb ik volledige ontsluiting. Top! Door naar de volgende fase!
Uitdrijvingsfase
We zijn met z’n tweeën in de kamer. Ik sta naast het bed, steunend op mijn ellebogen. Langzaam maar zeker voel ik meer druk in mijn bekken en ontstaat zelfs persdrang. Wauw! Zo voelt dat dus! Ik ervaar het als een hele overwinning. Zo ver ben ik bij Suus niet gekomen. Ik ben zo trots op mijn lijf en ons kindje. Ik druk en pers wat mee op de weeën. Nick staat naast me een moedigt me aan. We doen het samen.
Op gegeven moment ben ik nieuwsgierig hoe ver het hoofdje van de buitenwereld verwijderd is. Ik breng mijn wijsvinger naar binnen. Al ter hoogte van mijn vingerkootje voel ik iets wat niet van mij is. Het is veel zachter dan ik verwacht van een schedel, maar dan nog; als het niet van mij is, moet het wel van de baby zijn! 2-3 keer persen zou toch genoeg moeten zijn?! Vol vertrouwen kijk ik uit naar de perswee die het laatste zetje geeft waarop ik mijn kindje in mijn handen kan nemen.
Om 00:30 vraag ik Kim weer binnen te komen. Ook zij checkt de diepte van het hoofdje. Maar… voel ik nu dat zij haar hele vinger nodig heeft?! Later wordt mij uitgelegd dat er tijdens het persen een soort puntmuts aan vocht boven de schedel ontstaat. Blijkbaar heb ik dat gevoeld terwijl een verloskundige op zoek is naar de schedel. Okee, ik heb dus nog een stuk te gaan. Op bed ga ik vanuit kruiphouding en op mijn knieën volop persen.
Kim ziet echter dat de hartslagregistratie wederom niet goed is. Ze overlegt met arts-assistent Hein. Zij stellen een microbloedonderzoek voor. Hierbij wordt een druppel bloed van de schedel van de baby afgenomen waarvan het zuurstofgehalte wordt bepaald. Als deze goed is, mag ik nog een half uur doorgaan met persen. Hoewel ik het super zielig vind dat ons kindje al voor de geboorte een wondje heeft, is de rust en het vertrouwen van zo’n half uur ook veel waard. Okee, doe dan maar.
Om 00:50 krijg ik mijn extra half uur. In die tijd doe ik er alles aan de baby eruit te krijgen. Ik ben al zo ver gekomen. Ik voel de persdrang. Ik voel de wee. Ik pers, pers, pers. Ennn… stukje bij beetje zwakken de weeën af.
Hein bevestigt om 01:15 dat de baby te veel tijd heeft om na het persen weer terug omhoog te gaan. Zijn voorstel verwachtte ik inmiddels: bijstimulatie door weeënopwekkers. Wat een domper! Hopelijk gaan deze oxytocine nu wel een doorbraak geven. En zo word ik om 01:38 aangesloten aan het infuus waarvan de dosis elke 10 minuten wordt verhoogd.
50 minuten later vertelt Kim dat ze weggaat. Hoewel ik haar er heel graag bij had gehouden, besefte ik dat ze veel langer is gebleven dan vooraf afgesproken. Ik ben haar daar zo dankbaar voor. In Hein heb inmiddels ook veel vertrouwen.
Nick en ik zijn weer samen. Ik wacht nog steeds op het moment dat mijn lijf reageert op de extra hormonen. Ik ben bang dat het wederom een keizersnede gaat worden. Nick blijkt dezelfde gedachte te hebben. Kort daarna komt Hein binnen om de dosis te verhogen. We leggen onze gedachten aan hem voor. Hij snapt ons. Mijn baarmoeder zal moe zijn van al die uren samentrekken. Ze is immers kwetsbaarder vanwege het litteken. Er zit waarschijnlijk geen kracht meer in om de baby op de wereld te zetten.
Zo geeft Hein woorden aan wat lijf me wil laten weten. Het is goed geweest. We gaan over op een keizersnede.
Keizersnede
Terwijl Hein het operatieteam oproept, word ik klaar gemaakt voor de operatie. Ik heb dan nog steeds weeën. De weeënopwekkers zijn immers niet direct uit je lijf. Dit zijn de naarste weeën die ik tot nu toe gevoeld heb. Niet omdat ze zo enorm pijnlijk zijn, maar omdat ze nergens meer toe leiden.
Om 03:00 gaan we richting operatiekamer. Letterlijk iedereen die iets met de procedure te maken heeft, vertel ik over mijn angst voor een machteloos gevoel. Ik druk hen op het hart goed met me te communiceren. Ik heb bovendien nog steeds wensen om de keizersnede alsnog zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen. Gelukkig reageert iedereen heel lief en begripvol. Ik word rustig door de keizersnede heen begeleid. Wat een geweldig team!
Als ik na de ruggenprik op de operatietafel lig, vraag ik om even te wachten met de incisie. Ik wil een moment contact maken met ons kindje. Ik vertel hem in stilte hoe trots ik op ons ben. Ik bereid hem voor op een geboorte via mijn buik. En ik geef hem mijn liefde en vertrouwen.
Om 03:20 haalt Hein ons kindje tevoorschijn. Het is een zoon. Maas is geboren! Ik hoor hem huilen. Op dat moment is het een heerlijk geluid. Even later zegt de gynaecoloog dat de placenta geboren kan worden met de navelstreng intact. Dat deze wens uit komt, geeft me het gevoel nog steeds regie te hebben.
Ik wil Maas zo graag knuffelen, maar hij wordt eerst door de kinderarts gezien. In de voorbereiding heb ik meerdere gevraagd of dit later kan. Maar nee, dat is niet mogelijk. Ik heb me erbij neergelegd dat ik een paar minuten moet wachten. Wanneer hij dan heerlijk bij me ligt, kunnen we kennismaken. Ik praat tegen hem. We maken oogcontact. Vanuit zijn natuurlijke instinct zoekt hij mijn tepel. Hoe verleidelijk het ook is om hem te helpen, onze kleine man mag zijn eigen weg vinden. Wat zit de natuur toch magisch in elkaar.
Vlak voordat we de operatiekamer verlaten geeft de gynaecoloog aan waarom de uitdrijving stagneerde. Maas had simpelweg nooit door mijn geboortekanaal gepast. Hij is met zijn 4942 gram te groot voor mijn bekken, net als zijn zus toentertijd. De arts noemt het een wanverhouding. Uit het feit dat ze hier een naam voor hebben, blijkt dat ik niet de enige ben. Dat verzacht het gevoel van falen een beetje.
Om 04:00 arriveren we op de verkoeverafdeling. Ja ja, “we”! In tegenstelling tot 20 maanden geleden mogen de baby’s en partners tegenwoordig vaak mee naar de uitslaapkamer. Wat ben ik blij dat Maas heerlijk dicht bij mij kan blijven. Na 10 minuten installeren we ons in de kraamkamer. Hier drinkt Maas zijn eerste slokken.
Om 04:45 voel ik dat ik er klaar voor ben om Maas af te navelen. De navelstreng is inmiddels wit en koud. Maas heeft alle voedingsstoffen uit de placenta tot zich kunnen nemen. Ik knip de navelstreng zelf door. Het voelt als een mooie afsluiting van alle research, gesprekken, onzekerheden, angst en acties die ik heb ondernomen om een fijne, natuurlijke bevalling te hebben. Een bevalling die past bij onze wensen. Ondanks de keizersnede is dat gelukt.
Ik ben enorm dankbaar voor de fijne samenwerking met en begeleiding door ZOË en de gynaecologen en verlosafdeling van het Reinier de Graaf Gasthuis.